Natura nie lubi nudy, czyli wyjątki w wybarwieniu.

Często sensacje w internecie budzą osobniki, które swym wyglądem znacznie odróżniają się od reszty swoich pobratymców. Są trzy główne czynniki dzięki którym stają się takie wyjątkowe:

• melanizm,
• albinizm,
• leucyzm.

Pierwsza z anomalii, to MELANIZM, czyli zwiększona ilość ciemnego pigmentu  w skórze niż normalnie. W naturze takie zjawisko zdarza się dość często u tzw. „czarnych panter”  czyli kotowanych z rodzaju Pantera, a dokładnie jaguarów i lampartów:

Choć zdarza się to także u innych gatunków, np.: zebr, szopów, żyraf, wilków , a nawet pingwinów  i in.

Istnieje zjawisko tzw. melanizmu przemysłowego występującego wśród gatunków bytujących w uprzemysłowionych areałach. Populacja zwierząt ciemnieje w wyniku doboru naturalnego przystosowującego wygląd ich potomstwa (kamuflażu) do zanieczyszczonego sadzami i pyłami środowiska.

Drugą jest ALBINIZM, czyli całkowity lub częściowy brak pigmentu. Różowa skóra i czerwone oczy są efektem prześwitywania naczyń krwionośnych przez tkanki, a zarazem pierwszymi cechami rozpoznawczymi, które się z tym zjawiskiem kojarzą. Czasem niewielka ilość niebieskiego pigmentu zostanie zgromadzona w oczach w takim przypadku tęczówka ma bladoniebieski kolor.

Warunkuje go recesywny gen, dlatego rodzice muszą być heterozygotami, aby prawdopodobieństwo urodzenia albinotycznego potomstwa wyniosło 25%. Większe szanse mamy kojarząc ze sobą same albinosy.

U niektórych gatunków ustabilizowały się albinotyczne linie i dobrym przykładem są tu: myszy, szczury, króliki czy norki albo  tchórzofretki. A u innych pojawiają się z różnym nasileniem, np.: szopów, fok, pingwinów, jeleni, wiewiórek, lisów, goryli .

LEUCYZM jest to zjawisko niedoboru pigmentu, czasami mniejszego, a innym razem większego, które może nieco przypominać albinizm. Można go spotkać u różnych zwierząt: żyraf, zebr, pingwinów, pawi, kruków, kosów, kardynałów i innych.