Łaciaty urok
Białe plamki tu i ówdzie uatrakcyjniają wygląd puchatej alpaki. Nierzadko, to one w pierwszej kolejności przykuwają wzrok turystów oraz małych pacjentów. Jak donoszą zooterapeuci dzieciaczki wymagające ich pomocy chętniej do zajęć wybierały zwierzęta o różnych wzorach, które znacznie mogą urozmaicić zajęcia. Odmienne kolory sierści można śmiało wykorzystać podczas wykonywania danych ćwiczeń. Literatura wyróżnia dwa rodzaje białych plam. Jedne ciapki mogą mieć postać niewielkich białych obszarów na głowie i/lub kończynach przypominające tym samym odmiany u koni, ale równie dobrze mogą obejmować tułów lub nawet niemal całe zwierzę. Nie jest jeszcze jasne czy są to dwa osobne geny czy dwa allele tego samego genu. Nie zmienia to faktu, że obecność białych plam dominuje nad ich brakiem.Najpospolitszymi i najłatwiejszymi wzorem w uzyskaniu jest tuxedo i srokatość.
Tuxedo
Tuxedo w dosłownym tłumaczeniu oznacza „smoking”. Są to plamy, które mogą być odzwierciedleniem odmian u koni. Znajdują się one głównie na nogach i głowie alpaki. Czasem biała plama na głowie zachodzi na szyję, ale nie może ona pokryć jej wkoło by być zaliczona do tego wzoru. Podejrzewa się, że gen odpowiedzialny za to plamienie jest dominujący lub niekompletnie dominujący. Pamiętajmy, że kojarząc białe alpaki z jednolitymi możemy uzyskać takiego łaciatka, bo nie wiadomo co biała sierść pod sobą skrywa.
Srokatość, czyli łaciata alpaka
Drugim rodzajem jest po prostu srokatość, która nachodzi też na ciało alpaki. Jeżeli ogranicza się do nóg i głowy oraz szyi, to plama musi objąć ją całą wkoło. W innych przypadkach biel potrafi objąć prawie całe zwierze. Przypuszcza się, że jest za nie odpowiedzialny gen S, ang. Spotted, czyli srokaty. Na poniższych zdjęciach widać alpaki z połączenia dwóch białych wzorów, których połączenie zaowocowało większym obszarem bieli niż u rodziców.
BEW – białe niebieskookie alpaki
Dość kontrowersyjnym tematem są białe niebieskookie alpaki (BEW). Są to zwierzęta heterozygotyczne pod względem srokatości/ tuxedo i ich połączenia z klasycznym szarym. Najprościej rzecz ujmując powstały one z krzyżowania srokatego/tuxedo rodzica z szarym partnerem lub białym, który kryje w sobie ten wzór (Warto dobrze się przyjrzeć się przyszłym rodzicom i ich poprzednim kojarzeniom oraz ich efektom!). W wyniku nagromadzenia się białych wzorów istnieje szansa na urodzenie się białego cria z niebieskimi oczami. Ich oryginalny wygląd nie jest niestety dobrym omenem. Tak umaszczone maluchy najczęściej są głuche, a tylko 20% z nich normalnie słyszy. Z tego powodu hodowcy starają się unikać tego typu kojarzeń i nie zwiększać liczy takich zwierząt w stadzie. Jak można temu zaradzić?
Mając białe linie alpak nie jesteśmy w stanie powiedzieć jaką pule genów kryją one pod białym runem. Z kojarzenia dwóch „zwykłych” alpak teoretycznie istnieje szansa na urodzenie się białego niebieskookiego cria, jeżeli rodzice pod białym futerkiem noszą też gen srokaty/tuxedo lub klasyczny szary. Jeżeli urodziło się z takiego kojarzenia BEW cria, to należy unikać powielania tego połączenia. Inną możliwością pojawienia się BEW’a jest kojarzenie srokatego/tuxedo z klasycznym szarym.
Mając w stadzie białą niebieskooką alpakę należy dobrze przemyśleć jej wykorzystanie. Samce najlepiej wykastrować i przeznaczyć na pupili, terapeutów czy żywe maskotki. Dlaczego nie mogą sprawdzić się jako reproduktory? To jest kwestia znacznie większego prawdopodobieństw uzyskania wadliwych cria po pokryciu samic BEWem. Samiec w porównaniu do samic ma możliwość pozostawienia po sobie potomstwa na pęczki.
Wiadomo, że samice są cenniejsze, dlatego nie każdego stać na wykluczenie jednej z programu hodowlanego. Dlatego kojarząc taką alpakę tylko z jednolitymi samcami można ja bezpieczne rozmnażać, uzyskując malowane potomstwo.
Pamiętajmy:
- nie kojarzymy ze sobą dwóch BEW,
- nie kojarzymy BEW z alpakami szarymi, srokatymi i białymi,
- łaciata alpaka nie może być kojarzona z klasyczną szarą,
- nie zostawiamy do hodowli samców BEW – ryzyko kumulacji tego genu w przyszłych pokoleniach-> więcej BEW!